مقاله نخست درباب دیویدسون و بیشتر در حوزه ی نظریه ی معنا و فهم است، که در فصلنامه ی علمی-پژوهشی «روش‌شناسي علوم انساني»، شماره ی 64-65، پاییز و زمستان 1389، به چاپ رسیده است. نام مقاله عبارت است از «روش شناسي ديويدسون در باب معنا و تعبير راديكال و انتقادات دامت به آن».
مقاله دوم نیز درباره کریپکی است که در «نشریه ذهن» سال دوازدهم، شماره 1 (پياپي 45)، بهار 1390 به چاپ رسیده است. نام مقاله عبارت است از «بررسي استدلال و پاسخ شك گرايانه كريپكي و برخي از واكنش ها به آن».
آقاي حسين‌خاني درباره تغييراتي كه نشريه نخست در مقاله ايشان و بدون اجازه ايشان وارد كرده است چنين نوشته است:
کم کم دارم به دستکاری ها در ادبیات مقاله ها عادت می کنم، چون بنظر راه دیگری وجود ندارد. وقتی نسخه ی چاپ شده ی مقاله را خواندم انگار شخص دیگری نوشته بود. بلاتشبیه بلاتشبیه، فرض کنید مثلاً این بلا را بر سر مقاله ی کواین می آوردند، و وقتی با مقاله ی چاپ شده اش روبرو می شد می دید که با ادبیات هایدگر منتشر شده است چه می شد؟! نسخه ی پیش از چاپ را متاسفانه برایم نفرستادند، هرچند که اگر اینطور می شد هم احتمالا بجای پاسخ به اعتراض، مقاله را چاپ نمی کردند، چون دستکاری ها بیش از اندازه است. به عنوان نمونه، با کلی تلاش توانستم معادل هایی را برای برخی از واژه های انگلیسی که برای آنها ترجمه ی مناسبی نداریم پیدا کنم، اما ویراستار که احتمالا گمان می کرده من چقدر بی ذوق بوده ام که بجای آن کلمات از واژه های زیباتری استفاده نکرده ام! به دلخواه در مقاله دست برده است. مثلاً، بنده برای آترنس معادل «اظهار» را قرار داده بودم که آقا یا خانم ویراستار بجای آن، گهگاه عبارت «سخن» را جایگزین کرده است و هزار هزار دیگر. جالب این است که این تغییرات و خصوصاً دستکاری ها در نکات گرامری و رسم الخطی، اساساً در جهت اصلاح یا بهبود مقاله نیست! بلکه برعکس، الان مقاله پر شده است از ویرگول ها، نقاط، و سیمی کالن های بیجا و گیج کننده، که حتی خود من را هم در خواندن آن دچار مشکل می کند!! فقط می توان متأسف بود و امید داشت که ای کاش هر چه زودتر این امور بدست اهلش بیافتد ...